Użytkowanie

Z perspektywy ujęcia klasycznego użytkowanie to obciążenie rzeczy prawem umożliwiającym jej użytkowanie oraz pobieranie z niej pożytków. Cechami wyróżniającymi to prawo są:

• Niezbywalność – praktycznie można go jedynie obciążyć prawem obligacyjnym, czyli oddać w dzierżawę lub w najem, natomiast nie wolno go darować, zamienić, a także nie ma możliwości sprzedania go,

• Wygasa najpóźniej wraz ze śmiercią osoby na rzecz, której było ustanowione pod warunkiem, iż była to osoba fizyczna.

Do dnia 9 grudnia 2000 roku powyższa regulacja stanowiła przejrzystą sytuację, czyli do momentu wprowadzenia nowego rodzaju użytkowania – timesbering’u. Prawo to cechuje się konkretnymi uprawnieniami m.in. do posiadania, do pobierania pożytków, do korzystania oraz do rozporządzania prawem względem lokalu, części lokalu lub też części budynku, co w praktyce ma miejsce najczęściej w postaci rozporządzania prawem w stosunku do pokoju w wybudowanym odpowiednio, określonym apartamentowcu, albo w stosunku do pokoju hotelowego na konkretny czas w roku.. Z powyższych informacji można wywnioskować, iż:

• W przypadku, gdy uprawnionym jest osoba fizyczna prawo to jest dziedziczne, co oznacza, że nie wygasa w skutek śmierci uprawnionego,

• Zbywalność – prawo to umożliwia darowiznę, zamianę oraz sprzedaż przedmiotu objętego tymże prawem,

• Nie cechuje go wygaśnięcie za sprawą nie używania, a zatem osoba będąca uprawnioną ma zarówno możliwość korzystania z tego prawa, jak i nie korzystania z niego przez dowolny okres nie ponosząc żadnych ujemnych skutków prawnych.

Różnica pomiędzy użytkowaniem, a timeshering’iem jest taka, że timeshering najdłużej może być ustanowiony na pięćdziesiąt lat, natomiast użytkowanie może być bezterminowe.